မတားထားတဲ့ စည္း....

ပိုးထိုးထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ
အၿပီးသတ္လွီးထုတ္ကာမွာ
ဘာျဖစ္လို ့ ရႈိက္သံသဲ့သဲ့က
က်န္ေနရတာလဲ...
အခ်ိန္ေကာင္းကိုေစာင့္ေနတာမဟုတ္ဘူး
အခ်ိန္ေကာင္းဖို ့ေစာင့္ေနတာ..
သတ္မွတ္ခ်က္ရဲ ့ စံေတာ္ခ်ိန္မ်ဥ္းဆိုတာ မတူမွေတာ့
ငါတို ့ႏွစ္ဦး ဆန္ ့က်င္ရာသာ ဦးတည္ၾကစို ့...
ေက်ာခိုင္းရုံေလာက္နဲ ့ ဆႏၵေတြကုန္မယ္လို ့
မင္းယူဆေနတာလား...

အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာက ေလးကလႊတ္တဲ့ျမွားလိုပဲ
ဦးတည္ခ်က္ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းဘူး...
ရင္ခုန္သံေတြမေသဆုံးဘူး..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း တိမ္နဖုံးဘူး...

အသက္ရႈခ်ိန္တိုင္းေတာ့ မင္းမဟုတ္ဘူး
ရန္ခုန္မႈတိုင္းေတာ့ မင္းရွိေနတယ္...
ယုံၾကည္ခ်က္တိုင္းေတာ့ မင္းမပါဘူး
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတိုင္းမွာ မင္းပါေနတယ္...
ငါ့ရင္မွာ ေနရာအမ်ားႀကီးမရွိဘူး...
တစ္ေနရာထဲမွာ မင္းရွိေနတယ္...
တန္ေၾကးဆိုတာမသတ္မွတ္ထားဘူး
မင္းကိုေတာ့ တန္ဖိုးအထားဆုံး...
“ေမ့သြားမွာပါ”ဆိုတဲ့ စကား
ငါ့နားအခါးဆုံးပဲ...
အခ်စ္က ဒီေရက်န္အမႈိက္စမဟုတ္သလို
အမွဲ ့လြန္အသီးတစ္လုံးလည္းမဟုတ္ဘူး..
တားဆီးထားရင္ေတာင္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး
 အၿပစ္ရွိရင္ခံယူလိုက္မယ္...

ငါလည္းမမွား မင္းလည္းမမွားတဲ့ဒီၾကားမွာ
လႊတ္ပစ္ဆဲဆဲ သံေယာဇဥ္ေတြ ျပန္ယူထားပါကြာ...
ငါ့တို ့ႏွစ္ဦးသားအနာဂတ္
ပူေလာင္ျခင္းမိုးတဲ့ ထီးတစ္လက္မဟုတ္လား..
အဲ့ဒီ့အရိပ္ေအာက္ ငါ့တို ့ႏွစ္ေယာက္အတူရွိသင့္ပါတယ္.......

                                                        ေလလြင့္လူ(ကမာေျမ)